vika 'undan

väistyä

1. unv: ge vika nachgeben ( för Dat)

2. v/t falten; (um)biegen ( sig sich), knicken;

vika ett bord einen Tisch belegen ( oder reservieren);

vika en kväll einen Abend reservieren;

vika i'hop zusammenlegen;

vika 'in einbiegen;

vika 'ner herunterkrempeln; herunterklappen;

vika 'upp aufkrempeln; aufklappen; auseinander falten

3. v/i weichen ( för Dat);

vika om hörnet um die Ecke biegen;

vika 'av abweichen, abbiegen;

vika till'baka zurückweichen ( för vor Dat);

vika 'undan ausweichen ( för Dat)

4. v refl: vika sig sich biegen, einknicken;

vika sig dubbel av skratt umg sich biegen vor Lachen;

knäna vek sig under henne die Knie wurden ihr schwach

* * *

(gen. pl. vikna), f.

1) week; nú lífa sumarit til átta vikna, till it was eight weeks to winter; hin helga v., Holy-week (after Whitsun); efsta v., the last week of Lent, Passion-week;

2) sea-mile, = vika sjóvar, v. sævar (Ólafseyjar liggja út á firðinum hálfa aðra viku undan Reykjanesi).

* * *

u, f., gen. pl. vikna, pl. vikur: [this can hardly be a genuine Teutonic word, but rather is adopted from Lat. vice, otherwise the k could not have remained unchanged; thus Lat. vicus is Icel. vé, Goth. weihs: Ulf. only uses the word in a single instance, viz. to translate ἐν τη τάξει της ἐφημερίας αὐτου by in wikon kunjis seinis in Luke i. 8, where the Latin text ‘in vice sua’ perhaps suggested the word to the translator; A. S. and Hel. wica; Engl. week; O. H. G. wecha; Germ. woche; Dan. uge; Swed. wecha; in Norse dialects vika, veka, vuku, uku, and in compds -oke, Jóns-oke, Ivar Aasen.]

B. USAGES.—A week, passim: used in a peculiar manner, as marking the remaining weeks of the summer; líðr á sumarit til átta vikna, viz. till eight weeks remained before winter, Nj. 93; var Rútr heima til sex vikna, 10; vá Böðvarr Kolbein Drottins-daginn at fjórum vikum, Ann. 1376. The ancient Scandinavians and Teutons in heathen times seem to have counted the year by pentads, called fimt, as has already been remarked s. v. fimt (p. 153), to which may be added the authority of the late Prof. Schlegel of Copenhagen in a notice of 1825, mentioned in Lex. Mythol. p. 753. The time when the Scandinavians changed their system is quite unknown; it would seem that in Icel. ‘weeks’ were already in use in the middle of the 10th century, could we but trust the record in Íb. ch. 4 as authentic in its details.

II. spec. usages in the calendar; Helga vika, the Holy-week (i. e. after Whitsun), Thom. 22, Dipl. iii. 10, D. I. i. 594; Efsta-vika, the last week of Lent, i. e. Passion-week, Orkn. 386, D. I. i. 594; Páska-vika, Easter-week; Sælu-vika, Ember-week, passim, see Icel. Almanack; as also Auka-vika or Lagningar-vika, the additional week, intercalary week, = sumar-auki, see p. 604; fyrsta Sumar-vika, síðasta vika sumars, síðasta vika vetrar.

COMPDS: vikudagr, vikufrestr, vikuför, vikugamall, vikulagning, vikumunr, vikustafr, vikustef, vikustefna, vikuþing, viknamót, viknatal.

u, f. [a word quite different from the preceding, akin to vik and vík, the root word being víkja, q. v.]:—a sea mile, knot, answering to a mod. geographical mile, and equal to a ‘röst’ on land (see röst, p. 508): the term seems to have been derived from vík, a small bay, denoting the distance from ness to ness, and so referring to a time when ships coasted along-shore; the word is still in almost exclusive use in Icel. The following instances may suffice:—the distance from Reykjanes to Flatey in western Icel. is counted as three viknr (frá Reykjanesi til Flateyjar, þat eru þrjár vikur sjófar, Bs. i. 461); from Drangey in the north to the nearest point on the mainland as one vika (frá Revkjum er skemst til eyjarinnar ok er þat vika sjóvar … þat var vika sjáfar sem skemst var til lands ór eyjunni, Grett. 144, 148); eyjar þær sem Ólafs-eyjar heita, þær liggja út á firðinum hálfa aðra viku undan Reykjanesi, 125; heyrði yfir til Skarfstaða hálfa viku sjóvar (viz. from Ljárskógar), 129; for the respective distances see the map of Icel.: so in Norway, vatnið var hálfrar viku breitt, Fms. viii. 32; sigla þeir fyrir þat torleiði sex vikur sævar, Fb. i. 186: in the Faroes, þangat var skemst ok var þat þó löng vika sjóvar, Fær. 173 (viz. from the Great Dimon to Suðrey): in Greenland, hann lagðisk eptir geldingi gömlum út í Hvalsey, ok flutti á baki sér, þá er hann vildi fagna Eireki frænda sínum, en ekki var sæfært skip heima, þat er löng hálf vika, Landn. 107: great distances at the open sea are counted by ‘tylpt,’ ‘dozens, sc. of knots,’ leaving out the word ‘vika,’ þá mun siglt vera tylpt fyrir sunnan Ísland, Landn. 25: a writer of the 14th century calculates the voyage round Iceland direct from headland to headland at ‘fourteen dozens,’—fjórtan tylptir umbergis at sigla réttleiðis fyrir hvert nes, Bs. ii. 5.

prep. with dat. and adv.

1) from under, from beneath;

hann hjó undan honum fótinn, he cut his leg off;

hann spratt upp undan borðinu, he sprang up from (sitting at) the table;

hann spratt upp undan garðinum, from under the fence;

halda skipum undan landi, to stand aivayfrom the shore;

2) without motion;

skerit var út undan firðinum, the skerry was just off the mouth of the fjord;

G. prestr undan Felli, from Fell;

3) from, away;

snúa undan e-m, to turn away from;

heimta fé mitt undan Hrúti, to claim my property out of Hrut’s hands;

4) ahead of, before (ganga, fara undan e-m);

5) as adv. (hann lætr fara undan sauðfé þat, er skjarrast var);

komast undan, to escape.

* * *

prep. with dat. and adv. from under, from underneath; hann kastaði í pallinn undan sér hásætinu, he threw the cushion away from the seat he sat on, Nj. 175; hjó undan honum fótinn, cut his foot from under him, cut his leg off, 9; madr kippti fótum undan honum, svá at hann féll, Fms. ii. 149; hann hafði rétt fingrinn út undan húðinni, Nj. 208; berjask undan skildi eða buklara, Sks. 374 B; hann spratt upp undan borðinu, he sprang up from the table, Nj. 152; spratt upp u. garðinum, up from under the fence, where he had been hidden, 170; róa fram undan eyjunni, Fms. ii. 305; sjá þeir renna skip undan eyjum fram, x. 205; halda skipum undan landi, to keep with his ship from under the land, stand off land, i. 225; gaf byr undan landi, Ísl. ii. 243; þá er hann var þrévetr, gékk hann eigi u. konum, Eb. 320; hestisk Þórólfr á hann en graðungrinn gékk eigi u. at heldr, 324 (of a vicious bull).

2. without motion, of position; skerit var út undan firðinum, the skerry was out at sea just off the fjord, Háv. 49; ísar liggja langt undan landi, lie off the land, Sks. 173 B; … skeri, þat er vika u. landi, Landn. 134; undan þríhyrningi, from (the farm) Th., Nj. 93, 103; undan Felli, from Fell, Sturl. i. 9.

3. from, away, in the sense of retreating, pursuing, shunning, escaping, flying from a thing; snúa undan, to turn away from, Nj. 95; get ek þess at þú vilir eigi renna u. þeim, id.; komask undan, to escape; ríða undan. 105; varpa sér undan, 91; ef þetta berr undan, escapes, 63: metaph., fara undan, to keep aloof, withdraw from, refuse, 99; þeir þágu þá undan, got them relieved. 163; frelsa e-n undan valdi e-s, Fms. x. 142; skilja undan, see skilja; ganga undan, to pass away, be lost, i. 23; láta jarl ráða svá miklu ríki undan yðr, 52; Styrr dró alla menn undan Þorgesti, Eb. 108; heimta fé mitt undan Hrúti, claim it from under Rut’s hand, call on Rut to yield it up, Nj. 31; hve þér mundi undan, ef þú hefðir nökkut þat gört er frami væri at, Ísl. ii. 358 (a corrupt passage).

4. ahead of, before, both as prep. and adv.; ganga, fara undan e-m, to go before, ahead of, opp. to eptir; hann lætr fara undan sauðfé þat er skjarrast var, Ld. 96; hann var á undan mér alla leiðina; farðú á undan, eg skal koma á eptir, freq. in mod. usage; the ancients here mostly use fyrir, q. v.

5. lömb undan ám, a lamb under a ewe (born of it); kið undan geitum, kálfar undan kú, Grág. ii. 305: so in mod. usage, hann er u. henni Hyrnu, of the young and the dam; so also, smjör undan tuttugu kúm, tíu ám, Fb. ii. 529.

n. knep, fint; sidosprång

v. väja; vika undan; slingra sig

* * *

1) (an act of dodging.) språng åt sidan, väjning

2) (a trick: You'll never catch him - he knows every dodge there is.) knep, fint, trick

•

- dodgy

adj. slapp, slak; lat, slö; långsam; slarvig

adv. slakhet; avkoppling, vila; små stenkol

n. slapphet; nedgång, sjunkande aktivitet; slak del

v. dra sig undan, vika undan; släppa; försumma; slöa; slappna av; slaka, bli slak; minska

* * *

1) (loose; not firmly stretched: Leave the rope slack.) slak, slack

2) (not firmly in position: He tightened a few slack screws.) lös

3) (not strict; careless: He is very slack about getting things done.) slapp, slö

4) (in industry etc, not busy; inactive: Business has been rather slack lately.) trög

•

- slacken

[²r'yg:ar]

ryggade ryggat rygga(!)

verb

отпрянуть

[v'ej:er]

väjde väjt väj! väja

verb

сторониться

n. vaktel (fågel)

v. bäva, fyllas av rädsla, vika undan av rädsla

* * *

* * *

(vík; veik, vikum; vikinn), v.

1) to move, turn, with dat. (sveinninn mátti hvergi víkja höfðinu);

hann veik sér hjá dyrunum, he passed by the door;

víkja e-m af hendi, to turn one off, dismiss;

víkja e-u af sér, to decline (A. veik því af sér);

víkja e-u til ráða (atkvæða) e-s, to hand it over to one’s decision;

víkja tali, rœðu, máli til e-s, to turn one’s speech to one, address oneself to one;

víkja til e-s, to mention, refer to (hefr hann svá kvæðit, at hann víkr til Ólafs konungs);

víkja til við e-n, to broach it to one;

víkja á e-t, to hint at (Þ. víkr á nökkut í Þorgeirsdrápu á misþokka þeira);

víkja á við e-n = víkja til við e-n;

víkja svá bœkr til, at, the books indicate that;

2) to move, go (þeir víkja þegar eptir þessum mönnum);

víkja aptr, to return (þeir víku aptr ok leita þeira);

hann veik heim, he returned home;

víkja til norðrættar, to trend north (þat ríki víkr til norðrættar);

víkja inn til hafnar, to veer round and seek harbour (önnur skipin viku inn til hafna af leiðinni);

víkja eptir e-m, to follow one’s example;

víkja eptir e-u, to yield to (víkja eptir freistingu fjándans);

3) impers. to turn, trend;

landinu víkr til landnorðrs, the land trends to north-east;

svá veik viðr veginum, at þar var hraungata mikil, the road was of this nature;

nú veik svá við, at liðit fór yfir á eina mikla, now it came to pass;

nú víkr sögunni vestr til Breiðafjarðardala, now the story turns west to B.;

en þar veik annan veg af, it turned out quite another way;

4) refl., víkjast, to turn oneself;

víkjast aptr, to return;

hón sat ok veikst eigi, she sat and stirred not;

víkjast eptir e-u, to turn after, imitate;

víkjast undan e-u, to evade, decline;

víkjast undan við e-n, to refuse one;

víkjast undir hlýðni við e-n, to do homage to;

víkjast við e-t, to respond to (kvað hann vel hafa vikizt við sína nauðsyn).

* * *

older vikva, MS. 325. 76; the spelling with y is curious; pres. vykr, Hom. (a very old vellum); pret. veyk, Ó. H. 174. l. 9, Mork. 171. l. 34; ykva, q. v., also occurs (vi = y); pres. vík; pret. veik, veikt, veik, pl. viku; subj. víki; imperat. vík (víktu); part. vikinn; a pret. vék (like sté, hné, from stíga, hníga) has prevailed in mod. usage (vék, lék, Úlf. 3. 34), but is hardly found in old writers: [Dan. vige; Swed. vika.]

B. To move, turn; veik hann þaðan ok kom fyrir konung, Stj.; hann veik þá upp á hálsinn, Gullþ. 61 new Ed.; víkr hann út á borgar-vegginn, Fms. x. 238; Þórir veik aptr til Jómalans, Ó. H. 135; þeir viku aptr ( returned) ok leita þeirra, Fms. ix. 54; hann veik heim, returned home, Ísl. ii. 202, v. l.; veik ek hjá ( I passed by) allstaðar er spillvirkja bælin eru vön at vera, Fms. ii. 81; þeir viku þá í Eystri-dali, ix. 233; es maðrinn výkr (sic) eptir teygingu fjándans, Hom. 216 (Ed.); þat skyldi eptir öðru líkja eðr víkja, Fms. v. 319; margir höfðingjar viku mjök eptir honum ( followed him) í áleitni við Harald, vii. 165; megu vér þar til víkja, we may call there, Grett. 5 new Ed.; víkja mörgum hlutum eptir þínum vilja, Fb. i. 320; Arnkell veik því af sér, A. declined, Eb. 122, Ld. 68; tók hann því seinliga ok veik nökkut til ráða bræðra sinna, Eb. 208; veik hann sér hjá dyrunum, Fs. 62; svá at sveinninn mætti hvergi víkja höfðinu, move with the head, i. e. turn, stir the head, Fms. ii. 272; engi maðr skal þér í móti víkja hendi né fæti, stir hand or foot against thee, Stj. 204; víkja hendinni, 581 (in mod. usage, víkja hvorki hendi né fæti, of a lazy person); hann veik honum frá sér, he pushed him off, Fms. ix. 243 (v. l.), Stj. 614; hann veik sér undan, turned aside, Bs. i. 861; vík (imperat.) hegat keri þínu, pass the beaker! Stj. 136; helgir feðr viku til bindendi níu-vikna-fóstu (dat.), 49.

2. metaph.; veik hann til samþykkis við bændr ræðu sinni, Fms. ii. 35; hón veik tali til kóngs-sonar, she turned her speech to the king’s son, Pr. 431; var því vikit til atkvæða Marðar, Nj. 207; viku þeir til Haralds málinu, Fms. vii. 169; þessu veik hann til Snorra Goða, Eb. 84; ok forvitnask um þat er til hennar var vikit af þessum stórmælum, 625. 86; konungr tók vænliga á ok veik undir Gizur hvíta, Nj. 178, Fb. i. 273; veik hann á þat fyrir þeim, at …, he hinted at, Ld. 26; Þormóðr víkr á nokkut í Þorgeirs-drápu á misþokka þeirra, Th. hints at, Fbr. 24 new Ed.; hón veik á við Önund, at hón vildi kvæna Ólaf frænda sinn, Grett. 87; víkja svá bækr til, at …, the books indicate, Karl. 547; hélt Þorleifr á um málit en Arnkell veik af höndum, declined, Eb. 182.

3. to trend; þat ríki víkr til norðrættar, Fms. xi. 230.

4. to turn, veer, of a ship, better ykva; skútan renndi fram hart, ok varð þeim seint at víkja, Fms. vii. 202; ok (she) reist svá rúman krókinn at þeir fengu eigi at vikit, viii. 386; önnur skipin viku inn til hafna af leiðinni, ix. 310; lát víkja! víkja til, til at víkja, vi. 244, 262, l. c.; Þórðr veik frá ok ór læginu því skipi, vii. 113; viku þeir nú stöfnum, veered round, ix. 301; þá gátu þeir vikit jarls skipinu. viii. 386; þann hjálmun-völ, er hann hneigir ok víkr með hjörtum stór-höfðingja, Sks. 479 B: metaph., mátti Þórir eigi vikva skapi sínu til Magnúss, Fms. x. 411; þar veik annan veg, it took another turn, viii. 60; þat þóttusk menn skilja, at konungr viki meirr áleiðis með Gizuri the king was biassed towards G. þat allt er honum þótti svá mega, Sturl. iii. 91.

II. impers. to turn, recede, trend; landi víkr, the land recedes, draws back, as one sails on, Orkn. (in a verse); þaðan víkr landi til landnorðrs, A.A. 289; feninu víkr at hálsinum upp, Eg. 582; svá veik viðr veginum, at þar var hraungata mikil, the road was thus shaped, Pr. 411; nú víkr sögunni vestr til Breiðafjarðar-dala, the story turns west to B., Nj. 2; en þar veik annan veg af, but it turned quite another way, Fms. viii. 60; nú veik svá við ( it came to pass) at liðit fór yfir eina á mikla, 33.

III. reflex. to turn oneself; víkjask aptr, to turn back, Fs. 37: to stir, hón sat ok veiksk eigi, she sate and stirred not, Landn. 152; vikjask eptir e-u, to turn after, imitate, Fs. 4; víkjask undan e-u, to evade, shun, decline, Ld. 18, 42, Fms. xi. 94; hann víksk skjótt við þetta mál, respond to it, 27; kveðr hann vel hafa vikizk við sína nauðsyn, 29, i. 208; flestir menn vikusk lítt undir af orðum þeirra, Bs. i. 5; Íslendingar höfðu þá vikizk undir hlýðni við Magnús konung, Fms. x. 157; hann veiksk við skjótt, started at once, Hrafn. 18.

(lið; leið, liðum; liðinn), v.

1) to go, pass, glide (er skipit leið fram hjá flotanum);

líða e-m ór hug, to pass out of one’s memory;

2) to pass by, go past (er þeir liðu nesit);

impers., en er líðr Euphrates á (acc.), when one has passed the E.;

sem leið jóladaginn, as the Yule-day passed;

þá (or þegar) er e-n líðr, when a person is omitted, passed over;

Úlfr jarl var ríkastr í Danmörku, þegar er konung leið, next to the king;

3) to pass away, elapse, of time (eigi munu margir vetur líða áðr en þér munuð þessa iðrast);

at liðnum vetri, when the winter had passed;

liðinn, dead, deceased;

at liðinn fylki, after my lord’s death;

4) impers. with dat., nú líðr, svá dögum, at, the days draw on;

þá var liðit degi, the day was far spent;

5) to go on, take place;

ek vil vita, hvat þeim líðr, how they are getting on;

ok sér, hvat leið drykkinum, and sees, how it had gone with his drinking;

6) with preps. and advs.:

líða af e-u, to depart from;

líða af heimi, to depart this life;

líða af, to pass away (líðr af vetrinn = líðr fram vetrinn);

impers., líða at e-u, to approach, draw near;

en er at leið jólunum, when it drew nigh Yule;

líða at e-m, faintness comes over one;

nú tók at líða at Ölvi, O. began to get drunk;

G. tók sótt, en er at honum leið, when he was far spent, near his end;

líðr at mætti e-s, one’s strength gives way;

impers., líðr á e-t, the time draws to a close;

ok er á leið daginn, when the day was far spent;

at áliðnu, in the latter part of a time (um haustit at áliðnu);

at áliðnum vetri, towards the end of the winter;

líða fram, to pass away, wear on (ok er várit leið fram);

also impers., líðr fram e-u = e-t líðr fram (er fram leið nóttinni ok dró at degi);

to advance, proceed (Egill tók at hressast svá sem fram leið at yrkja kvæðit);

impers., þá er frá líðr, when time passes on;

láta e-t hjá sér líða, to let it pass by unheeded;

impers., líðr í mót e-u = líðr at e-u (nú líðr í mót jólum);

líða um e-t, to pass by (eigi hœfir þá hluti um at líða, er);

hann spurði, hvat liði um kvæðit, he asked how the poem was getting on;

líða undan, to slip off, pass by;

líða undir lok, to pass away, die, perish;

líða yfir e-n, to pass over, happen to, befall (mart mun yfir þik líða);

eitt skal yfir oss alla líða, we shall all share the same fate.

(líddi), v., rare, = prec.

* * *

pres. líð (líð’k, Edda); pret. leið; 2nd pers. leitt, mod. leiðst; pl. liðu; subj. liði; imperat. líð, líddu; part. liðinn; a weak pret. líddi occurs, Am. 50, Pr. 438, Ó. H. 167, Mirm. 167: [Ulf. ga-leiþan = ἔρχεσθαι; A. S. lîðan; O. H. G. lîdan; Engl. lithe; Germ. and Engl. glide.]

A. Loc. to go, pass, move, with the notion to glide, slip, of ships, passage through the air, riding, sliding on ice, and the like; ok er skipit leið fram hjá flotanum, Hkr. ii. 54: er lauss Loki líðr or böndum, Vtkv. 15; baðtu heilan líða, thou badest him fare (speed) well, Ó. H. (in a verse); áðr héðan líðir, ere thou passest from here, Fas. i. 519 (in a verse); líða yfir úrig fjöll, Hðm. 11; líða lönd yfir, Gsp.; hvat þar ferr, eða at lopti líðr?—Né ek ferr, þó ek flýg, ok at lopti líð’k, Edda (in a verse); líðandi ( sliding) um langan veg, Vkv. 8; hverjar ‘ro þær meyjar er líða mar yfir, Vþm. 48, (mar-líðendr, q. v. = sea gliders); nú viltusk hundarnir farsins þegar þeir liðu at honum, Hom. 120; ok er skipit leið fram hjá flotanum, Hkr. ii. 57; líða hægt og hægt, of a vapour, of a ghost in tales, and the like.

II. even used as transitive, to pass, pass by, esp. as a naut. term; hann um leið ( passed by) Israels sona hús, Stj. 281; ok er þeir liðu nesit, when they slipped by the ness, Fms. ix. 503, v. l.; ok er þeir líðu ( passed through) Frekeyjar-sund, Fb. iii. 85.

III. impers., en er líðr Euphrates-á (acc.), when one passes the Euphrates, Hb. (1865) 8; meðan at leið boðanum, þá rak skipið ákafliga, ok svá síðan boðana leið, when the breakers were passed by, Fb. iii. 85:—metaph., hann var einnhverr mestr maðr ok ríkastr í Danmörku, þegar er konunginn líðr sjálfan, i. e. the greatest man in Denmark next to the king, Fms. xi. 51; Úlfr var maðr ríkastr í Danmörku þegar er konung líddi, Ó. H. 167; hann var einna mestr höfðingi er konunga líddi, Pr. 438.

IV. in prose the word is esp. freq. in a metaph. sense; líðr at e-m, faintness comes over one; nú tók at líða at Ölvi, O. began to get drunk, Eg. 213; but esp. of one in his last gasp, to be slipping away; Guthormr tók sótt, en er at honum leið, sendi hann menn á fund Haralds konungs, 118; Örlygr tók sótt, ok er at honum tók at líða, Eb. 160; leið þá bæði at kuldi ok mæði, he fainted away from cold and exhaustion, Fms. ix. 24; nú líðr opt at barni ( the infant may suddenly faint away) á vegum úti, svá at hætt er við dauða, N. G. L. i. 339; líðr at mætti e-s, one grows faint, Fms. viii. 258, Sturl. iii. 77, Bs. i. 819:—líða af, to pass; en er ljósit leið af, sá þeir hvergi Ólaf konung, Fms. ii. 332:—þá er hugr líðr ór brjósti manns, Mar.; liða ór huga e-m, to slip out of one’s mind, Fms. ii. 266, vi. 272; líða ór minni, to forget:—líða undan. to slip off, pass by, K. Á. 222, Fms. xi. 108:—líða um, to pass by, leave; margir eru þér betri helgir menn, ek liðu vér um þá, and yet we pass them by, 655 xiv, B. 2; eigi hæfir þá hluti um at liða, er …, Fms. x. 314: ellipt., því látu vér þat líða, at eigi verðr allt ritað, viii. 406, v. l.:—þó lætr konungr þetta hjá sér líða, he lets it pass by unheeded, xi. 60:—líða undir lok, to pass away, die, perish, Nj. 156, Sturl. ii. 113:—líða yfir, to pass over, happen, come to pass; hann er vinsæll ok ungr at aldri, mun fátt yfir liðit, Hkr. iii. 254; Ólafr sagði honum allt um ferðir sínar, þat er yfir hann hafði liðit, O. told him all that had come to pass, Fms. i. 79; eitt skal yfir oss liða alla, one fate shall befall us all, Nj. 191: of sleep, liðr yfir hann léttr höfgi, Th. 77: hann spurdi hvat liði um kvæðit, he asked how it went on with the poem, Eg. 420; also, hvað líðr kvæðinu? fréttir hann nú hvat liði bónorðs-málum, Ld. 92; hvat mun nú líða, ef þú tekr kerti þitt? Fb. i. 358; hvat líðr um mál Odds sonar míns? Band. 5; síðan hón leið ór mestri barnæsku, passed out of her early youth, Hom. 122; svefnhöfgi leið á hann, Fms. vi. 229: to swoon, metaphor prob. from the belief that some evil spirit passed over one’s head, það leið yfir hana, she swooned; also, líða í ómegin, to fall into a swoon, to faint, Fas. iii. 441.

B. Temp. to pass; líðr nú várit, Nj. 74; liðu svá þau misseri, 94; líðr af vetrinn, Eg. 340; ok er várit leið fram, 467; lengra skaltú renna áðr vika sé liðin, 745; þaðan líða ellifu vetr, ár, Rb. 70; liðr nú sjá stund er þeir höfðu á kveðit, Ld. 266; líðr fram vetrinn, 298; Egill tók at hressask svá sem fram leið at yrkja kvæðit, 644; leið svá fram aðra þrjá vetr, Fms. i. 57; liðu nú svá fram stundir, xi. 84.

2. with prepp.; þegar frá líðr, in the course of time, after a while; hón nærðisk svá sem frá leið, Fms. vi. 353; þvíat at því verðr spurt, hverr kvað, þegar frá líðr ( when time passes on), en eigi hversu lengi var at verit, Skálda 160; en er at leið Jólunum, when it drew nigh Yule, Fms. i. 36; ok er leið at þeirri stundu, Ld. 308; eigi líðr langt héðan, áðr, Fms. xi. 84; nú líðr í mót Jólum, iv. 82.

II. impers., líða á e-t, the time draws to a close, is far spent; ok er á leið daginn, Eg. 93; unz miðjan dag líddi, Am. 50; nú líddi fram nökkurar stundir, Mirm. 167; ok er á leið um kveldit, Eg. 206; er leið á várit (acc.), Nj. 12; nú liðr á sumarit til átta vikna, 93; þeir sváfu til þess er á leið nóttina, Ld. 44; en er á líðr daginn, 76; ok er á leið dag, úmætti konung, Fms. i. 46; en nú er á stundina líðr, x. 404; þá er á leið upp, towards the close of his life, 418; til þess er líðr fimmta dag viku, Grág. i. 142; þá er upp leið á æfi konunga, Rb. 388.

2. with dat.; nú líðr svá dögum, at …, the days draw on, Fms. xi. 422; hans lífdögum leið mjök fram, Stj. 134; sögðu at þá var liðit degi, the day was far spent, Fms. ix. 299; ok er fram leið nóttinni, x. 271; hann segir at tímanum liði, Bs. i. 910: of other things, er fram tók at líða smíðinni, Fb. ii. 463: freq. in mod. usage, hvað líðr þér? hvað líðr þessu? i. e. how goes it with it? how far have you got on? as also, hvernig líðr þér, how goes it with you? how do you do? answer, mér líðr, vel, bæriliga, ílla, and the like.

III. part., at áliðnu, in the latter part of a time; at áliðnum vetri, degi, towards the end of the winter, Ld. 234; um haustið at áliðnu, Fms. iv. 286; ok er svá var liðit ( the time was so far gone) bjósk Egill til ferðar, Eg. 394.

IV. part. líðandi, passing, fleeting:—pass. liðinn, past, dead, deceased; at liðinn fylki, Hkv. Hjörv. 42; hjá oss liðnum, Hkv. 2. 44: in mod. usage, of one who has just ceased to breathe, hann er liðinn, liðinn líkami, Pass. 17. 26: in allit., lífs og liðinn, living and lifeless, i. e. in life and in death: dead, dæmi liðinna feðra, Hom. 85; sælli væri liðnir en lifendr, the dead is more blessed than the living, Bs. i. 724: allit., hann er liðinn sem ljós, he is gone out like a light, i. e. quite gone.